De adoptie van papa en mama!

Ja, ja veel mensen zeggen ons; Ze was nog maar acht en een halve maand dat ze bij jullie kwam, die heeft nauwelijks ergens weet van!
ECHT WEL!

De meeste lezers van deze site weten inmiddels wel, dat niet de leeftijd van het kind maar de achtergrond, het karakter en adoptieouders het verschil maken tussen het verloop van het hechtingsproces. Maar ja, hoe zie je nu eigenlijk dat je kind zich aan je gaat hechten, en wanneer is het dan veilig gehecht?
Van tevoren kun je dat eenvoudigweg niet weten.
Als adoptieouders ken je het kind ook nog niet volledig. B.v. het ene kind is een enorm knuffelkind en het andere blijkt daar (tijdelijk) geen behoefte aan te hebben. Dit kan te maken hebben met een bepaalde ontwikkelings fase die ieder kind doormaak? Het kan in het karakter van het kind zitten? Het kan bij adoptie eenvoudig weg zo zijn dat je kind daar emotioneel samen met jou nog niet aan toe is?
Adoptieouders hebben dus extra geduld nodig om hun kind te leren kennen.

Fu Ni heeft naar ons idee eerst vollop de tijd genomen om aan alle nieuwe situaties te wennen in ons huis. Eten, drinken, slaapritme, meubels, geuren en kleuren. Noem het maar op, voordat ze klaar was om met het adoptieproces van haar nieuwe ouders te beginnen. Hoewel het meeste bij ons erg goed ging loopt heus niet alles in een keer op rolletjes. Het is toch even uitzoeken bij welke aanpak jij en zij zich het prettigst voelt?
Afgelopen week hebben we de aanpak veranderd. We zagen wel dat het praktische gedeelte eten/slapen zeer goed verliep maar maakte ons nog wat zorgen over de hechting.
Peter is alweer even naar zijn werk. Met de zorg voor 1 kind verwacht je dan toch in ieder geval overdag nog iets aan het huishouden te doen. Dit stelde overigens echt niet veel voor, maar toch een beetje voldoening dat je nog iets gedaan had. De praktijk wees echter uit dat dit voor Fu Ni en voor mij erg moeilijk te combineren was. Ze had continue persoonlijke aandacht nodig. Altijd hield ik haar bij mij, wat ik ook aan het doen was. Ik keek haar tussen de kleine klusjes aan en sprak tegen haar.
De kleine huishoudelijke dingen duurde hierdoor enorm lang.
Dit bleek achteraf voor haar echt te onrustig, vanaf een uur of half 5 begon ze te huilen. Ik dacht gewoon dat de lange middag voor haar te vermoeiend was. Zelf werd ik er ook moe van. Sinds afgelopen week doen we als Fu Ni wakker is niets meer aan het huishouden, behalve eten klaarmaken en boodschappen doen. Al was het even moeilijk voor mij om dat stukje voldoening nog aan de kant te schuiven, wat hebben we er nu veel voor terug! Fu Ni lacht veel meer. Ze kan heerlijk spelen zolang ze maar weet dat ik naar haar blijf kijken en haar aanmoedig iets te doen of een complimentje geef. Ze straalt er dan over. Als ze valt, laat ze zich nu heel even troosten en legt ze haar hoofdje ( 2 tellen) tegen je schouder aan. Soms ligt ze voor het slapen gaan heel even heel rustig in je armen. En om half 5 loopt ze heerlijk haar rondjes rond de salontafel en trekt er heerlijk alle tijdschriften onder uit. Zonder mopperen gaat ze door tot etenstijd. Ze geeft s nachts (omstreeks 11.30, 2.30, 4.30 uur) zelf weer regelmatig aan dat ze naar de po wil.
s avonds begint om kwart over 6 etenstijd. Om half 8 ligt ze in bed en begint voor papa en mama het huishouden! Maar wat genieten we enorm van onze Fu Ni die nu ook ons steeds meer adopteerd!