Druk, druk, druk!!!!!

Het is al weer een tijdje terug dat ik een berichtje heb geschreven. We hebben het de laatste tijd nogal druk gehad. Ten eerste met Fu Ni, maar ook omdat Christa de laatste tijd nogal vermoeid was. Daarnaast zijn we druk met het maken van de doop-/aankomstkaart.
Maar goed, ik had iedereen nog beloofd om een foto te plaatsen van een schommelende Fu Ni. De schommel hangt inmiddels en de beloofde foto heb ik bijgevoegd. Ik weet niet wie het schommelen leuker vindt, Fu Ni of wij. Ook moesten we weer enkele papierzaken regelen. Chris is hiervoor 5 keer naar het gemeentehuis geweest om de juiste papieren te bemachtigen. In ieder geval zullen ze haar niet snel meer vergeten.... Gelukkig is de hele zaak nu compleet en kan het worden opgestuurd naar de advocaat. Voorlopig zijn we hier dus vanaf.
Nu gaan we aan de slag met de doopviering. Voorwaarde voor een doop is de aanwezigheid van een peetoom. We wilden hiervoor heel graag broer Sjaak vragen. Hij was zeer verrast, en blij. En wij waren blij dat hij voor Fu Ni peetoom wil zijn. Een heel bijzonder gevoel, mijn ene broer peetoom en mijn andere toeziend voogd.
De oma's blijven Fu Ni verwennen. Ik zag dat er nog bijna geen foto's op de site waren van oma de Boer. Dat heb ik dus bij deze rechtgezet.
Omdat we na de doopviering een receptie willen houden, moesten we afgelopen week even naar het café om enkele zaken te bespreken. Dat kon alleen 's avonds. Dat betekende dat we voor het eerst oppas moesten regelen. Nu is het café om de hoek van de deur, maar net te ver voor het bereik van de babyfoon. Dus mijn nichtje gebeld of ze even wilde babysitten. Voor de zekerheid had zij ook mijn neefje mee genomen. Na de nodige instructies, gingen Chris en ik (voor het eerst) samen alleen op pad (uiteraard de telefoon mee, want je weet maar nooit). Tijdens de korte wandeling hadden we het over vroeger (wel 3 maanden terug) toen we vaker met z'n 2-en op pad waren. Na ruim een uur keerden we weer terug naar huis. Het leek overigens wel of we het laatste stukje steeds harder gingen lopen......
Groeten, Peter