Aankomst Nanchang

Lieve allemaal,

Ik zit nu dit bericht te typen in Nanchang. We zijn dus veilig aangeomen.
Vandaag stond in het teken van de reis naar Nanchang. Ik kan beter eigenlijk beter zeggen dat vandaag in het teken stond van het vertrek uit Beijing, maar daarover later meer.

De dag begon vandaag met het pakken van de laatste spullen voor de reis. Het leek wel of we inmiddels meer spullen hadden gekregen (wat niet zo was) want we hadden flink moeite om alles weer in de koffers te krijgen. Volgens de wetten van de natuurkunde zet alles uit bij warmte. Dat geven we dus maar de schuld.
Nadat onze koffers waren opgehaald uit de kamer, gingen we weer naar het uitgebreide ontbijt. Tijdens het ontbijt krijgen we van de andere stellen hele verhalen te horen over een enorme knal en een vuurbal. Het bleek dat er afgelopen nacht pal tegenover het hotel een tankwagen was ontploft. Zowel Chris als ik hebben hier niets van gehoord en hebben hier dwars doorheen geslapen. Dat belooft nog wat voor onze Fu Ni als zelfs een ontploffende tankwagen ons niet wakker kan krijgen.......

Na het ontbijt de sleutels inleveren en om 10.00 uur vertrekken met de bus naar het vliegveld. Het is ongeveer 3 kwartier rijden en daarna normaal gesproken een vlucht van 2 uur naar Nanchang, wat op 1600 km van Beijing ligt. Het inchecken ging zeer voorspoedig, en al snel zaten we in het vliegtuig. Na een vlucht van 15 minuten, werd de landing weer ingezet en landen we op het vliegveld van Beijing. De oplettende lezer heeft inmiddels al door dat er niets niet klopt. Wegens technische problemen moesten we omkeren. Volgens de piloot waren er problemen met de airco, maar gezien de benauwde gezichten van de stewardessen, vermoeden we dat er problemen waren met de motor. In ieder geval, na 1 uur waren we gevorderd van gate 25a, met de bus, het vliegtuig en weer met de bus, helemaal naar gate 25h. Inmiddels stonden we dus op het vliegveld in Beijing, zonder gids, met 10 stellen. Om het verhaal nog sterker te maken: 1 van de stellen heeft inmiddels op het vliegtuig (in die 15 minuten) een Chinese kennis ontmoet.Deze Chinese kennis werkt bij MeiLing, een andere bemiddelaar voor adoptie in Nederland. Deze man heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we weer redelijk snel in een ander vliegtuig konden stappen, richting Beijing. Het is overigens wel grappig om te zien hoe verschillend de Chinezen reageren en hoe de Nederlanders hier mee om gaan. De Chinezen worden ineens heel druk en beginnen de stewardessen te bestoken met vragen die zij niet kunnen bentwoorden. De Nederlanders trekken een tolk uit een stoel en gaan daarmee rechtstreeks naar de piloot (in dit geval de pineut).

Na 4 uur konden we weer in het vliegtuig stappen om het nog een keer te proberen. Daar kregen we te horen dat onze gids (Sophie), die ons in Nanchang zou opwachten, exact hetzelfde had meegemaakt op een andere vlucht, en dat zij een vertraging had van ongeveer 12 uur. Zij had een collega van haar (Sisi) als vervangster geregeld om ons op te halen, onder het motto "take it easy, take a Sisi". En zo waar, om 18.00 uur, na een vlucht van inderdaad 2 uur (nu klopt het weer) stond Sisi (die al vanaf 14,30 uur op ons stond te wachten, want je weet maar nooit..) klaar om ons op te vangen. En zo, na een dagvullende reis van normaal gesproken 3 uur, kwamen we aan bij de bus die ons naar het hotel zou brengen. Inmiddels zijn onze koffers ontvoerd door 2 Chinezen in rokkostuum. Dit blijken onze persoonlijke piccolo's te zijn.

In de bus vertelt Sisi van alles over de dag van morgen. De dag waarop we ineens ouders worden. Over voeding, kleding luiers, noem maar op. Chris neemt alles op op video. Kunnen we het nog eens terugkijken wanneer we et niet meer weten. In ieder geval het eerste kwartier, want daarna is het bandje vol. Chris kijkt me verwijtend aan. Ik heb de lege bandjes in de koffers gestopt die inmiddels de Chinezen in rokkostuum zijn vertrokken......

Na de busrit komen we aan bij het hotel. Het maakt de reis meer dan goed. Het blijkt een splinternieuw *****hotel te zijn. We worden werkelijk overweldigd door de luxe. Eenmaal in de kamer, rennen we gelijk de douche in. Ook daar kunnen we nog een tijdje rennen, want het is een enorme badkamer.

Ineens bekruipt me ook een ongemakkelijk gevoel. Dit deel van China behoort tot de armste gebieden ter wereld. En hier baden we (letterlijk in dit geval) in ongekende luxe.

Dit gevoel verdwijnt weer snel wanneer we het kinderbedje zien dat al klaar staat op onze kamer. Ik ben als eerste om een bed uit te zoeken. Dilemma: 2 losse bedden, 1 naast het kinderbedje en 1 verder van het kinderbedje. Ik besluit om toch nog maar even het bed te nemen, het verst weg van het kinderbedje, in de hoop dat Chris er dan 's nachts als eerste uitgaat....

Nog even eten met de andere stellen om de emoties van de dag door te spreken. Het valt op dat er niemand zichtbaar zenuwachtig is voor morgen. Onder de woorden "we zullen het wel zien", nemen we afscheid van elkaar om naar bed te gaan.

Het is inmiddels bijna 24.00 uur geworden en Chris heeft de koffers inmiddels uitgepakt. Dit zal wel een rare nacht gaan worden.............

Groeten,

Peter