Dikke tranen

Gisteren heeft Fu Ni goed, maar zeer onrustig geslapen. In haar slaap verwerkt ze onnoemelijk veel. In de nacht geeft ze een keer of 6 een korte krijs terwijl ze doorslaapt. Ze woelt de hele nacht door. Gisteren overdag realiseerde ze zich dat ze echt weg was bij haar pleegouders. Ze huilt overdag een keer met een boos gezicht, ze trapt, ze krijst en roept voor de eerste keer om mem! We laten haar een beetje gaan terwijl ze bij ons zit totdat ze helemaal door het lint gaat. Ze is met een spelletje gelukkig zo weer haar blije zelf. Fu Ni wijst ons tot nog toe geen van beide af. Maar haar ouders zijn we nog lang niet. Dat zouden wij, hoe gek het ook, op dit moment ook niet als positief ervaren. Ze vindt ons wel heel erg leuk en interresant. Ze kijkt veel, intensief en heel bewust naar ons. Soms zie je haar denken: "hee verrek ben je er nu nog steeds?".

Vannacht heeft ze goed geslapen. 1 keer een krijs gegeven en veel minder gewoeld.
Ze huilt, terwijl ze nu haar middagdutje doet, dikke tranen. Ze trapt en verstijft en ze krijst en roept om mem. Ze slaapt terwijl ze dit doet gewoon door. Het duurt ieder keer maar heel even, een minuut misschien. Maar is o zo zielig. Ze doet dit duidelijk vooral in haar slaap waarvan ze nu dus ook veel nodig heeft. De andere 9 adoptiekinderen missen ook hun mama. De meesten zijn iets ouder dan Fu Ni en roepen duidelijk om mama. Vooral 's morgens bij het wakker worden. We horen de kinderen van onze hotelburen 's nachts door de vrijwel geluidsdichte muren heen, zij horen Fu Ni waarschijnlijk ook.
Hoewel Fu Ni gemakkelijk op te vrolijken is, besluiten we haar in onze armen te laten huilen totdat ze door het lint gaat. Met steeds weer opvrolijken, krijgt ze volgens ons onvoldoende de kans om alles te verwerken. Overigens de andere 9 stellen zien precies hetzelfde bij hun kinderen. Ze is net met een mem huilbui wakker geworden uit haar middagslaapje van anderhalf uur. Ik leg haar op mijn schouder en wrijf haar over haar rug, ze ontspant zich snel. Ze zit nu met mij achter de laptop al weer vrolijk te lachen naar haar (op dit moment) lieve verzorgers. Daar kunnen wij ons wat haar betreft helemaal in vinden. Bij adoptie zijn papa en mama eretitels die je moet verdienen. Als je haar zo ziet weet je gewoon dat dat gaat lukken.
Zo nu eerst weer even op de po! Ze moet blijkbaar niet op dit tijdstip. Dan eerst maar drinken. Hiervoor beginnen we een andere keer maar even een nieuw hoofdstuk! Na het drinken verrast ze ons met een tweede poepbroek. Die van gister was voor mij, vandaag is het feest voor papa. We hebben stagegelopen bij Karin. Van enige onzekerheid is bij ons nog steeds geen spoor te ontdekken. Dank je wel Karin. Vooral voor het begrip van al dat geklungel van ons met het aantrekken van rompertjes, broekjes en pampers. Niet uit te sluiten dat het ook wel eens in die volgorde gebeurt is!

Groeten, Christa