Nanchang-Beiijng

Vlucht Nanchang-Beijing

Ook vandaag beginnen we weer met het ochtendritueel. Tijdens het wakker worden laat Fu Ni al weten dat ze nu de papfles wil en tevens de troon wil bestijgen. De preciese volgorde is ons nog niet helemaal duidelijk. Het is vandaag de laatse keer in dit hotel. Haar papfles, bestaande uit 5 schep melkpoeder, 3 schep rijst/granen, een half zakje suiker en vanaf nu ook 2 schep bambix wordt voor 180 ml half slaperig en wat huilerig maar zeer snel opgedronken.
De bambix vanaf 7 maanden hebben we meegenomen van thuis, het rijst/granen mengsel is egaal wit van kleur en is de chinese variant hierop. We probeerden de suiker af te bouwen, dat ging vrij aardig totdat we de bambix introduceerde.
Dan bouwen we de bambix hier alvast wat op terwijl we het rijst/granen mengsel afbouwen, de suiker regelen we thuis wel.
Het is een echte zoetekauwer, die steeds als je een nieuw smaakje introduceert daar iets anders voor laat vallen. Zo probeert ze smorgens de warme versgebakken meergranen wafels/pannekoek met stroop te verruilen voor het kale brood. Jaja je verpest je kind duidelijk zelf. Het is ook wel erg grappig om haar heel het ontbijt buffet uit te laten testen. Zoveel hebben we thuis echt niet op tafel staan. Gelukkig vindt ze het westerse ontbijt erg lekker, de rijstepap wordt met of zonder suiker steevast na 3 happen afgekeurd. Het enige probleem is dat ze na de papfles van 7 uur om 9.00 uur wel weer naar bed wil. Behalve een broodje zonder korst en wat kleine hapjes van erg zoete dingen hoeft ze eigenlijk geen ontbijt meer. We nemen dus standaard nog een boterham een een bananen cakeje en een fles vol vruchtensiroop van het buffet voor haar mee naar de kamer. Samen met de Heinz (olvarit)sweet corn red ze het daar wel weer mee. We proberen haar wakker te houden zodat Fu Ni vanmidag tijdens de vlucht naar Beijing lekker zal slapen. Tijens het ontbijt blijkt dit al vergeefse moeite. Laat maar gaan, we zien het wel. Terwijl zij tot 11 uur slaapt pakken wij het restant van onze spullen en hebben zelfs nog tijd om samen even rustig van onze thee seremonie te genieten. Dan gaan we om 1 uur met de bus naar het vliegveld. Fu Ni zit graag bij het raam. Dat mag ze in het vliegtuig ook, ze zit bij papa in de draagzak en kan alles goed bekijken. Als ze even bij mama voor op het tafeltje zit krijgt ze vollop aandacht van de chinese meneer naast ons. Dat is helemaal in de emmer, mevrouw zit heerlijk te sjansen. Al gauw steekt de chinese meneer beide handen uit naar Fu Ni hij wil haar vasthouden. Wij laten het gaan. De kinderen van China blijven voor altijd van China. Gelukkig begrijpen we de cultuur. Fu NI schaterd het uit. De meneer krijgt nu vollop aandacht van andere chinese mensen in het vliegtuig. In onze gedachten zien wij onze dochter van hand tot hand haar prive vluchtje maken in dit vliegtuig. Het kan te gek ook. Papa lacht naar Fu Ni en steekt zijn handen uit, de meneer land haar zo weer in de armen van papa. De rest van de vlucht slaapt Fu Ni in een naar ons idee ongemakkelijke maar komische houding over ons beiden heen.
Bij het dalen is ze weer wakker en kijkt weer uit het raam. Net als bij het stijgen heeft ze het erg druk. Ze is gek op de bolletjes (soort mini liga koekjes) die we haar tijdens het stijgen en dalen geven. Het lijkt wel alsof ze een tenniswedstrijd volgt het hoofd gaat van het raam naar mama met de koekjes en weer terug. O wee als je te laat bent met je koekje, want dan mist ze misschien iets bij het raam! Fu Ni heeft gelukkig geen last van het vliegen.