Min of meer gewoon

Beste mensen,

Na ruim een week thuis, beginnen we zo langzamerhand een beetje in een soort van ritme te komen. We zijn gelukkig allemaal weer beter en de koffers zijn zowaar bjna uitgepakt. Inmiddels hebben we ook de enorme stapel kaarten en mailtjes gelezen. Iedereen heel erg bedankt voor alle medeleven! Ook Fu Ni is er heel blij mee. Zij is uren zoet met de enveloppen, die uiteindelijk onvermijdelijk in haar mond verdwijnen. We geven haar nu nog alleen de witte.

Inmiddels is nu het gewone leven een beetje op gang gekomen. We proberen zo goed mogelijk een soort van ritme op te bouwen, maar hebben ook wel gemerkt dat ons ritme voorlopig nog niet altijd het ritme is van onze Fu Ni. We hebben nu 1 keer 2 aaneengesloten nachten goed kunnen slapen. Wel merken we dat ook dat steeds beter gaat.
Ze blijft volhouden om op de pot te gaan. Ze produceert soms hopen, waarvan je je afvraagt waar het toch allemaal vandaan komt.
Fu Ni blijkt ook een heel goedlachs kind te zijn. Wanneer ze haar 4 tanden bloot lacht en daarbij ook nog eens een kreet van plezier uit, dan voel ik me toch wel heel erg papa.

Ook in Nederland gaat het papierwerk gewoon verder. Na een bezoek aan het gemeentehuis en de vreemdelingendienst, was het de beurt aan de notaris. Nu is het wachten op de inschrijving in de gemeente, zodat we alle officiële papieren hebben voor de advocaat.
Daarnaast hebben we nog een afspraak in het kinderziekenhuis om Fu Ni te laten onderzoeken om eventuele tropische ziekten op te sporen. Deze afspraken liggen gelukkig wel verder uit elkaar, zodat we tussentijds ook hele dagen hebben om met elkaar door te brengen.

Bovendien zijn we ook nog oom en tante geworden. Paul en Yulia zijn bevallen van een prachtige zoon, Tim. Oma heeft het er maar druk mee. 2 kleinkinderen in nog geen week tijd........

Ik hoor zojuist via de splinternieuwe babyfoon (wat een uitvinding!) dat onze
dochter liefelijk naar een flesje vraagt weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeehhhhhhh).

Tot de volgende keer dus maar weer,

Groeten, Peter.