Onderzoek

Fu Ni is zoals gepland 19 juni naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht geweest. Dit voor de standaard medische controle bij adoptiekinderen. Het is een behoorlijk uitgebreidt gebeuren met bloedafname rontgenfoto's en alles wat je maar bedenken kunt. De adoptieafdeling is werkelijk fantastisch. We gaan van poli naar poli. Teveel aankleden hoeft niet wordt ons na ieder onderzoek vertelt, u bent straks vrijwel meteen aan de beurt. Ze weegt 7 kilo is 68 cm lang en heeft en hoofdomtrek van bijna 42 cm. We krijgen meteen een groeitabel mee voor Chinese kinderen uit zuid China. Ze zit keurig tussen de lijnen. Het is ook duidelijk dat deze mensen ervaring hebben met de psychische aspecten van adoptie. Nergens wordt Fu Ni volledig in andere handen overgenomen of meer dan strikt noodzakelijk aangeraakt. Dat is prettig anders komt ze vandaag wel in heel veel vreemde handen terecht. Het gaat allemaal heel vriendelijk, persoonlijk en daar waar mogelijk ook leuk voor haar.
Al laat ze zich al behoorlijk horen bij de rontgen foto, het bloedonderzoek valt haar het zwaarst. Ze heeft daar een hele vriendelijke herintreder, die waarschijnlijk nog met haar opleiding bezig is. Ze kan op handen en voeten geen bruikbaar adertje vinden en roept iemand met meer ervaring. Die heeft het ook even druk. We zien de herintreder enorm zenuwachtig controleren wat ze klaargezet heeft. Dit doet ze door alles tegen haarzelf hardop te benoemen terwijl ze heen en weer drentelt. Als ze dat gedaan heeft legt ze mij uit dat ik Fu Ni heel goed vast moet houden, anders wordt het een bloedbad. Ik vertel haar rustig dat dat nog wat gaat worden, Fu Ni is namelijk een heel bewegelijk kind. U kunt het vast wel, zegt ze. Ik vraag haar nog even hoe ik dat dan het beste kan doen, dit is namelijk de eerste keer dat mijn kind iets medisch krijgt waar wij als ouders bij zijn. We hebben haar namelijk nog maar een paar weken. O zegt ze, uuh armpje stevig beedpakken. Dan komt de jonge zeer ervaren collega tevoorschijn. Ze legt mij uit hoe ik alle ledematen tegelijkertijd zonder problemen in bedwang hou en zoekt de adertjes op. Die zijn inderdaad moeilijk te vinden maar het lukt. De herintreder mag prikken, de jonge vrouw houdt het buisje onder het uiteinde van de naald om het bloed druppeltje voor druppeltje op te vangen. Een heel gebeuren en Fu Ni schreeuwt alles bij elkaar. Op ieder handje komt een druk verbandje, het lijkt wel of ze gaat boxen. Als we weer terug naar de wachtkamer lopen zie ik allemaal, hele stille ouders met grote ogen naar ons kijken. We kleden haar nu maar aan bij de toiletruimte. Weg van hier, we mogen weer naar huis.

Aan het bloed kunnen ze zien welke inentingen Fu Ni nog moet hebben volgens nederlands gebruik en welke inentingen ze in China al gehad heeft.
Over een paar weken krijgt ze een op haar aangepast inentingschema. Zo kan ze net als alle nederlandse babys de inentingen krijgen zoals we dat in nederland gewend zijn. En ze krijgt zo ook niets dubbel.
Het hele adoptie gezondheids onderzoek wordt overigens niet door de verzekeringsmaatschappijen gedekt. Bijzonder!