Reacties van wildvreemden

Was ons gezin in China een bezienswaardigheid, in Nederland gaat dit in mindere mate verder. Kinderen trekken natuurlijk altijd de aandacht, toch is er verschil als je een adoptiekind in je gezin hebt. We hebben tot nog toe onze boodschappen samen met Fu Ni vooral buiten ons eigen dorp gedaan. Fu Ni vindt andere mensen buitengewoon interresant en lijkt het ogenschijnlijk dan ook leuk te vinden als onbekende mensen haar aanraken en toespreken. De praktijk is echter dat een overmatige hoeveelheid prikkels haar 's nachts overmatig wakker houden. Ze is opgegroeid in de stad en voelt zich bij ieder uitje helemaal happy. Ze gaat dus graag in de draagzak mee de supermarkt in. De eerste keer in een Deen buiten Wervershoof kom ik geen enkele bekende tegen. Toch worden we zeker een keer of 10 staande gehouden door wildvreemde mensen, waarvan ongeveer de helft aan haar begint te friemelen. En dat terwijl ik geen zin heb om nieuwsgierige gespreken aan te gaan en goedbedoeld gefriemel wil vermijden. Als mensen expres naar ons toe komen en beginnen met: "wat is het een moppie", dan bevestig ik dat en terwijl ik naar naar Fu Ni kijk zeg ik er dan achteraan dat we nog melk nodig hebben. Zo gaat dat dus heel wat keren. En eigenlijk voel ik mij er niet happy bij. Hier moet ik dus duidelijk nog iets beters op verzinnen. De volgende keer regent het als ik naar dezelfde supermarkt ga. Fu Ni zit weer in de draagzak en heeft haar capousjon nog op als ik in de supermarkt loop. Ik word maar 3x aangesproken door passerende mensen die zeggen dat ze zo lekker in de draagzak hangt. Het is op een grappige manier confronterend. Zo is het dus als je met een biologisch kind door de supermarkt loopt.
Gister ben ik bij het gemeentehuis geweest om wat papieren te verzamelen. Ik ben meteen aan de beurt en terwijl ik geholpen word, komt er een onbekende vrouw naar mij toe. Is ze van u zelf, of is ze geadopteerd? Ik schiet in de lach. Op deze vraag ben ik voorbereid, het is alleen de eerste keer dat iemand hem aan mij stelt. Ik ben niet beledigd. Mijn antwoord is dan ook met een lachend gezicht: Ja, ze is geadopteerd en ze is ook nog van onszelf! De vrouw mompelt iets van: "Ja dat zal dan wel", en duikt weg achter een schap folders. Ik word weer verder geholpen bij de balie.
Bij de Notaris krijg ik de meest grove versie te horen tot nog toe. Na het voorstellen van onszelf en Fu Ni, die natuurlijk mee is, krijgen we onmiddelijk de volgende vraag in onze schoot geworpen: Of we niet bang zijn dat ze gestolen is en haar moeder over een jaar of 10 bij ons op de stoep staat.
Al weten we dat de avond ervoor hierover een tv programma is geweest, hiervan worden we toch wel even stil. Zonder enige uitleg zeg ik NEE. Ook wij weten wat er allemaal mis gaat bij adopties. Na onze reis in China hebben wij via de mensen die daar werken een aardig beeld gekregen van hoe daar in het verleden kinderhandel heeft kunnen ontstaan en wat men er allemaal aan doet om het te beperken. Overigens is het moeilijk om te veroordelen. Er is altijd sprake van mensen die in uitzichtloze situaties zitten. In ieder geval kunnen de kinderen er al helemaal niets aan doen.
Wij geloven niet dat kinderhandel geheel uit te roeien is, maar wel dat het slechts gaat om een zeer klein percentage. Dit kleine percentage beheerst de laatste tijd helaas wel het nieuws, waardoor adoptie in een negatief daglicht wordt gesteld. Dat is jammer, want uiteindelijk gaat het er om, om ons kind zo normaal mogelijk op te voeden.
Groeten, Christa